W poprzednim blogowym wpisie pokazałem pierwszą część zdjęć z rezerwatu przyrody Sufraganiec . Kolej na drugą część blogowego spotkania z rezerwatem. Przy pierwszym spotkaniu z rezerwatem Sufraganiec miałem wrażenie, że jestem w miejscu, które nie może znajdować się prawie w samych Kielcach. Strome, miejscami niemal pionowe zbocza przełomu Sufragańczyka zaskoczyły mnie. Wysokie stare drzewa utrudniają dostęp światła słonecznego. Niemal wszędzie panuje półmrok. Promienie słoneczne przebijają się miejscami tworząc cienie i miraże. Sufragańczyk meandruje w lesie, zmieniając co kilkanaście metrów kierunek. Rzeczka jest płytka i niezbyt szeroka. Możemy bez trudu przechodzić z brzegu na brzeg. Drzewa odbijają się w spokojnie płynącej rzece tworząc swoje lustrzane odbicia. Od czasu do czasu ciszę przerywa stukot setek toczących się po szynach kół pociągów, które przejeżdżają w niewielkiej odległości od rezerwatu. Echo niesie dźwięk po lesie ze zwielokrotnioną siłą. Rezerwat sprawia